Ninapenda Tanzania, sipendi Tanzania

De afgelopen week veel gewerkt op de school. Voor het eerst met mijn eigen doelgroep. Er blijken twee klassen met verstandelijk beperkte kinderen te zijn, een met het wat hogere niveau en een met het wat lagere niveau. Ik heb gekozen om bij de kinderen met het lage niveau te staan, niet alleen omdat het mijn straatje is maar ook omdat ik geloof dat deze klas wel een helpende hand kan gebruiken. Niet alleen is het niveau erg uiteenlopend, ook is er sprake van veel gedragsproblematiek, daarnaast bestaat de klas uit 20 kinderen. Dot alles bij elkaar maakt het haast een onmogelijke opgave. Omdat het vrijwel onmogelijk is om controle over zoveel kinderen tegelijk te houden, slaat de leraar de kinderen met een stok. Ook als kinderen het goede antwoord niet kunnen geven krijgen ze slaag met de stok. Vooral het laatste is onterecht.. Zo is er een lieve verlegen jongen met down die erg in zichzelf getrokken is. Hij herhaald simpelweg alleen maar wat je zegt dus het goede antwoord geven is onmogelijk. Hij krijgt dan ook elke dag wel een aantal keer ervan langs. Je ziet hem steeds verder in zichzelf kruipen en lachen doet hij bijna nooit, alleen als ik voor hem zing. Deze situaties maken me erg verdrietig en machteloos. De eerste dag ben ik dan ook een aantal keer de klas uitgelopen, werd er zo boos van. De hele week denk ik al na over een oplossing, die nu boven komt drijven. Ik wil de leraar laten werken met een beloningssysteem. Hoe dat er precies uit moet zien weet ik nog niet, iemand tips? Daarnaast wil ik een schema maken met verschillende niveaus , en wat je van deze niveaus mag verwachten. Ik was eerst bang dat ze me de wijsneus uit Nederland zouden vinden, maar nu kan dat me niets meer schelen. Ik kan het slaan niet aanzien en ik ga niet stilzitten. Ik ga het in ieder geval proberen!

De kinderen op de slaapzalen zijn grotendeels verantwoordelijk voor zichzelf en elkaar. Er wordt voor ze gekookt en ik heb het idee dat er toezicht wordt gehouden op de Tanzaniaanse manier. Maar ze moeten zichzelf aankleden en verzorgen. Het mooie hiervan is dat de meeste kinderen op elkaar letten , kinderen die niet kunnen lopen worden geholpen door andere kinderen, die net zo goed een verstandelijke beperking hebben. Dat is wel erg bijzonder om te zien! De andere kant van het verhaal is dat de hygiëne erg slecht is. Daarom ben ik een hygiëne project gestart. De reactie van de leraren op dit project is erg grappig, toen ik vertelde wat het plan is keken ze me aan alsof ik zojuist had voorgesteld om een walvis te gaan vangen, haha. Ik ben momenteel bezig met het maken van posters, die ik alleen schrijf. Samen met mijn Swahilli lerares heb ik het vertaald in Swahili en ik breng de posters volgende week naar een tekenaar op de straat. Deze gaat dan, hopelijk, mooie tekeningen maken . De posters gaan over tandenpoetsen , op de juiste manier, douchen op de juiste manier en hygiëne doelen voor de vrouwen die de kinderen verzorgen. Daarnaast ga ik van het ingezamelde geld voor ieder kind een blok zeep, tube tandpasta, tandenborstel en handdoek kopen. Vervolgens ga ik met deze spullen en posters hygiëne lessen geven. Duimen dat het iets gaat helpen, en dat er genoeg geld is!

Waaaant, er staan intussen meer acties op touw. Naast het hygiëne project komt er een dirty day op de school. Dit houdt in dat alle vrijwilligers binnen de organisatie worden uitgenodigd om te helpen om
de school opnieuw te verven. Dit is 20 jaar geleden voor het laatst gedaan en de school kan wel een likje verf gebruiken. Daarnaast zijn er 16 kasten in de maak, voor de kinderen in de 2 nieuwste slaapzalen. Zij hebben alleen emmers om hun spullen in te bewaren. Er worden dan ook kasten gemaakt met sloten erop, zodat hun spullen netjes en veilig opgeborgen kunnen worden! Dit zijn de acties die op dit moment lopen, ik heb nog meer plannen maar die zijn nog niet definitief :) ik ben in ieder geval al erg blij met deze drie grote projecten! Nogmaals bedankt voor jullie donaties, ik dacht dat ik het geld nooit op zou krijgen maar serieus, Afrika heeft nooit genoeg donaties, wat is het hier hard nodig..

Nog even een leuk verhaaltje om mee te eindigen: gister heb ik met de kinderen gespeeld met een space- deken. Een grote aluminium deken. Erg mooi om te zien wat een plezier dit gaf en hoe open sommige gezichtjes opeens werden. Ik weet nu, ik ben hier nog lang niet klaar , deze kids verdienen meer!

Liefs Marloes