Relaxing

Ik sta achter op een pick-up met mijn hoofd boven de auto uit. We rijden in een landschap tussen de Kilimanjaro en de Mount Meru in. Onderweg kan ik de giraffen en zebra's bijna aanraken, komen we een grote groep rel-massai mannen tegen die in gevecht zijn geraakt met de politie en moet ik bukken zodat ik mijn hoofd niet stoot aan de vele verschillende bomen en planten. De zon gaat bijna onder en na een tijdje rent er een grote groep kinderen achter de auto aan omdat een blank meisje achter op een auto toch wel heel bijzonder is. Maar het meest belangrijke is; ik sta te genieten, van de omgeving en van wat ik meemaak. Niemand die zich er mee kan bemoeien en niemand die dat nog van mij afpakt. Sinds vrijdag zijn papa en Margot er namelijk en zijn we naar west-Kilimanjaro gereden om daar wat mensen uit de Noordoostpolder te bezoeken, en jawel.. Boer zoekt vrouw Wim! We zijn hier ontzettend gastvrij ontvangen, ik eet al hun Nederlandse eten op. We zien een prachtige zonsondergang, een geweldig paleisje op een heuvel waar hun zoon gaat wonen en gaan we op een korte krachtige safari bij de buren. Daarnaast genieten we van de rust, het uitzicht en wijntjes. Echt bijkomen na zo'n heftige en indrukwekkende tijd.

Want afgelopen donderdag was mijn laatste werkdag. Mijn laatste werkweek bespaarde mij heftige situaties niet. Zo ging ik, met het motto om efficiënt werken en rapporteren met de social worker door te nemen , mee op huisbezoek. Op dit bezoek werd er beoordeeld of 1 van onze weesjes terug naar zijn familie mag. We treffen een goed onderhouden maar klein huisje aan. Een woonkamertje, en slaapkamertje. Dit alles op 20m2. Er lopen wat kippen en de buurt lijkt goed. Ze krijgen genoeg te eten en verdienen wat geld. Het allerbelangrijkste, ze houden van elkaar. Een ideale situatie, voor Afrikaanse normen. Maar dan gebeurt er het volgende. In het huis zit een vrouw verstopt. Ik kijk daar in eerste instantie niet van op, iedereen is iedereens vriend en familie dus wie weet wat zij voor band hebben. Maar dan begint opeens iedereen te fluisteren en rent een van de vrouwen naar buiten. De social worker vertelt mij dat de verstopte vrouw bang is voor haar man. Als we de deur open trekken om te kijken wat er aan de hand is, staat er een grote man met een bijna net zo groot mes voor me neus. In eerste instantie schrik ik even maar dan word ik boos. Er lopen kleine kinderen rond het huis en het is duidelijk met de intentie deze vrouw wat ernstigs aan te doen. Ik maak hem duidelijk dat hij weg moet gaan en de social worker gebruikt mij als reden. Uiteindelijk verdwijnt de man en de vrouw is opgelucht. Maar oh oh, besluit nu nog maar eens of een weesje dat in het weeshuis te weinig liefde krijgt wel of niet terug mag naar zijn liefhebbende familie. Na lang discussiëren komt er een onderzoek en dit blijkt goed uit te pakken. Het kindje gaat toch zo snel mogelijk naar huis, de man met het mes is verdwenen en de verstopte vrouw verhuist terug naar haar geboortedorp.
De volgende dag sta ik vroeg op voor het volgende huisbezoek. Deze blijkt niet door te gaan omdat de social worker een telefoontje heeft gekregen van het ziekenhuis is Arusha. Er is een kindje gevonden en deze moet opgehaald worden om in het weeshuis geplaatst te worden. Ik ga , eerlijk is eerlijk vol zenuwen, richting het ziekenhuis waar ik , natuurlijk, eerst 1,5 uur op de social worker zit te wachten. 3 berichtjes later met de mededeling dat ze er nu echt bijna is, staat ze dan eindelijk voor mijn neus. We vinden een 5 maanden oud jongetje, prachtig lief kindje . Hij valt na 5 min al in slaap en we brengen hem naar het weeshuis. Hij is die nacht te vondeling gelegd aan de hoofdweg, in een grote sporttas met dekens en zijn ziekenhuiskaart. Wat het allemaal nog hardverscheurender maakt, omdat dit zeer waarschijnlijk betekent dat moeder geen andere keuze meer zag. Eenmaal in het weeshuis gaat het nog prima. Echter. De volgende dag is hij compleet van slag, de verzorgsters vertellen dat hij de hele nacht en ochtend al huilt. Het arme kind heeft geen idee wat hem overkomt. Ik moet even flink slikken, maar kan helaas niets voor hem betekenen. Het enige wat ik kan doen is hopen dat er snel een lieve familie komt om hem te adopteren.
De rest van de week werk ik met de social worker aan kwaliteitsverbetering, waar ze me ontzettend dankbaar voor is. Een beetje gek is het wel , je zou bijna vergeten dat ik degene ben die nog niet eens afgestudeerd is. Ook draag ik het programma van Noël ( down syndroom) over aan de managers, social workers en een enthousiaste nieuwe vrijwilliger. Noël heeft in de 2 weken dat ik met hem heb gewerkt ontzettende vooruitgang laten zien. Hij loopt nu aan 1 hand, waar hij nog amper steun van nodig heeft. Hij herkent mij, lacht, speelt en is zelfs ondeugend. Het doet me dan ook flink zeer dat ik afscheid van hem moet nemen. Momenteel wordt er gewerkt aan een nieuwe plek voor hem, moeite doen levert weer heel wat op. Hierover hopelijk later meer.

Ook bereikt mij eind deze week het nieuws dat Omari van het ingezamelde geld een looprekje heeft gekregen, gelukkiger kun je mij niet maken!
Ook de naaimachines zijn afgeleverd, samen met een ontzettend grote rol stof , waar ze uiteindelijk schooluniformen van kunnen maken.
De leraar is ontzettend dankbaar, wat ons weer wat meer vertrouwen geeft.

Donderdag nam ik afscheid van alle vrijwilligers. Iets te laat trof ik meer dan 40 mensen aan, de organisatie bleek mijn goodbye dinner en hun eigen social dinner even gecombineerd te hebben. Nou goed. Toe maar weer. Gezellig was het wel en daarna nog op stap met de vrijwilligers met wie ik de beste band had. Erg leuk :)

Nu is het alweer maandag en kijken we vanavond natuurlijk voetbal. Woensdag vertrekken we voor een hele week safari, ik kijk er ontzettend naar uit! En dan gaat het toch best wel heel snel allemaal!
Zin om naar huis te gaan? Ja ! Zin in het serieuze saaie leven? Nee! We gaan het weer zien :)

Liefs Marloes