Mixed feelings

Deze week was weer flink heftig. Zoals verteld werk ik nu op het weeshuis. Ondanks de korte periode ben ik ontzettend nuttig ingezet. Het programma voor Noël is klaar en Noël laat zichtbaar zien te genieten van de aandacht en liefde die ik hem geef. Hij word steeds opener en zijn glimlach is veranderd in een schaterlach . Het programma is overgedragen aan alle vrijwilligers , dus duimen dat die het gaan oppakken!
Verder had ik deze week de 'eer' om een 5 maanden oud jongetje op te halen uit het ziekenhuis. Hij was aan de kant van de weg gevonden, in een grote sporttas met dekens en gegevens. Hartverscheurend want dit betekent zeer waarschijnlijk dat de moeder geen andere keuze had dan hem achter te laten, in hoop op een beter leven. Het jongetje was een prachtig mannetje, lief en rustig en viel vrijwel meteen in slaap. Vandaag ging ik echter bij hem kijken en was hij veranderd in een huilbaby. Dat onderschrijft maar weer waarom veel van de weesjes hechtingsproblematiek ontwikkelen . Veel baby's , weinig tijd en zorg vanwege de onmogelijke situatie. Ik probeer er niet teveel over na te denken, maar adoptie staat nu toch wel heel dicht bij mij. Gelukkig ben ik pas 20 en hoef ik daar nog niet over na te denken haha :)

Verder was afgelopen vrijdag de dirty day op mijn school. Vol verbazing trof ik 30 (!) vrijwilligers aan op mijn school. Het werk ging dan ook verschrikkelijk snel , ik ben ontzettend blij en trots! 30 vrijwilligers coördineren is niet helemaal mijn ding, maar gelukkig was iedereen in een goede stemming en was de dag en het resultaat zeer geslaagd!

Verder op zoek geweest naar een goede plek, waar Noël kan verblijven. Er is niets te vinden, wat het opnieuw erg frustrerend maakt om hier te zijn. En dat maakt het toch ook allemaal weer extra waardevol dat wij in Nederland het allemaal zo goed voor elkaar hebben. Het liefst zou ik hem meenemen naar Nederland, hem
naar een fijne woning brengen en goede dagbesteding bieden. Maar ja, hoe onwerkelijk is dat?
Voor nu probeer ik verschillende organisaties te benaderen. In ieder geval is het Liliane fonds contact weer opgenomen, door wat persoonlijke problemen bij deze organisatie verliep het even wat trager. Ik probeer ze nu zowel voor Omari als Noël te mobiliseren, om ze in ieder geval de juiste hulpmiddelen te kunnen geven.

Verder heb ik de naaimachines gekocht, samen met een grote rol stof. Dit alles dankzij Elly, die een prachtige donatie heeft gedaan. Morgen ga ik ze afleveren op de school. Of ik de situatie echt kan vertrouwen weet ik niet, maar ik heb in tussen wel geleerd dat je het gewoon nooit weet. Nu denk ik dus maar: wij geven hen de kans om iets neer te zetten, aan hun de taak om deze aan te grijpen.
Ik ben benieuwd, we zullen zien hoe het gaat lopen.

Verder heb ik de laatste dagen wat last van een dubbel gevoel. Hier lijk ik zo nuttig, ik verbeter situaties en kan er echt voor kinderen zijn. Tegelijkertijd ben ik bezig met het afronden van al mijn verslagen, die aan allerlei eisen moeten voldoen. Het voelt als onzin om dit te doen, als ik op hetzelfde moment aan het vechten ben voor de leefsituaties van kinderen. Ik vind het dus allemaal even erg verwarrend. Ik kijk aan de ene kant erg uit naar terug gaan naar Nederland omdat ik iedereen zo gemist heb, aan de andere kant lijkt het me lastig om weer te aarden en akkoord te gaan met de Nederlandse prestatie cultuur vol met protocollen en debiele regelingen. We gaan het meemaken, misschien mezelf maar gewoon veel tijd gunnen.

Voor de rest vandaag ook bij de eerder beschreven familie geweest. 1 vrouw met 6 kinderen. Samen met een Fransman die sponsorprojecten doet en 4 vrijwilligers sterk met eten en kleren. We hebben de mogelijkheden bekeken. Voor 20 euro per maand kunnen we de familie een fatsoenlijke maaltijd per dag verzorgen. Voor 70 euro kan 1 kind naar school voor een heel jaar. Nu is iedereen druk in overleg, maar 1 ding is zeker: deze familie krijgt een stuk beter leven!

Aankomende vrijdag komen papa en Margot aan en ik kan niet wachten!

Liefs Marloes