Afscheid en nieuwe dingen

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een Noah. Weer eens een ander vervoermiddel. We zijn onderweg naar Omari, in Karatu. Een 2,5 uur durende rit. We rijden door prachtige landschappen, hier en daar wat massai krijgers die oversteken met hun kudde koeien en door de prachtige bergen en natuur rondom Lake Manjara. De Afrikaanse muziek op de radio doet me opeens weer realiseren dat ik echt nog steeds in Afrika zit, het zou bijna normaal worden!

We zijn onderweg naar Omari. Zoals jullie weten is Omari de jongen die ik nieuwe spalken heb gegeven en probeer te helpen op medisch gebied. Vorige week bezocht ik zijn 'bibi' , die hem gered zou hebben uit Karatu. Maar daar kwam eind vorige week een heel andere draai aan. Omdat Omari's spalken een nieuwe plek veroorzaakt hadden, moesten we terug naar het revalidatie centrum. Daar kwam er een Mzungu op Omari af, gaf hem een dikke knuffel. Toen ik vroeg hoe ze hem kende, bleek ze een stichting te runnen in Karatu. Ze vertelde dat Omari 1 van hun sponsorkindjes is. Verbaast en een beetje kwaad vertelde ik dat de bibi mij had verteld dat zij degene was die alles voor hem betaalde. Waarop de Duitse vrouw ook kwaad werd, omdat de bibi blijkbaar al jaren rare dingen doet. Oftewel, de bibi wou mijn geld gebruiken voor zichzelf. Het irriteert me en stelt me teleur dat mensen zo te werk gaan, de bibi in kwestie heeft namelijk 2 huizen en een rijke man. Nu ben ik onderweg naar omari om te zien waar hij gedurende de vakanties verblijft, bij de stichting van de Duitse vrouw. Al het geld wat specifiek voor Omari gedoneerd is, gaat alsnog naar hem . Maar dan wel in goede handen.

Want wat is de wereld toch oneerlijk. Zondag nam mijn gastmoeder mij en 2 vriendinnen mee naar een gezin in een dorpje vlakbij. Dit gezin bestaat uit 1 vrouw en 6 kinderen. De vrouw zorgt in haar eentje voor haar eigen en de kinderen van haar zus, omdat haar man , schoonbroer en zus zijn overleden aan aids. Toen we de hut binnengingen , bleek het 1 kamertje van 10 vierkante meter met 1 bed te zijn. Dat was het. 7 mensen die 1 bed en 10 vierkante meter moeten delen. Weinig te eten , geen school en toekomst . Na terugkomst moest ik even gaan zitten en heb ik zelfs mijn moeder huilend opgebeld omdat het me zoveel deed. Gelukkig worden er op dit moment druk plannen gemaakt om sponsoren te zoeken om het leven van deze familie een beetje dragelijker te maken.

Vorige week moest ik afscheid nemen op de school. Alle kinderen zijn naar huis voor de vakantie. Op donderdag nam ik afscheid van mijn kinderen en daar stond ik toch potverdikke bijna van te janken voorin de klas. Want zeer waarschijnlijk zal ik deze kinderen nooit of in jaren niet meer zien! Dat is confronterend, want hoezeer ze soms ook driedubbel achter het behang geplakt moesten worden, ze stolen toch allemaal mijn hart!

Verder ben ik deze week gestart op het weeshuis. Daar ben ik gelijk gebombardeerd tot degene die de social worker beter op kan leidden en mag ik een programma gaan schrijven voor het jongentje met Down. Een ontzettend dropje, vrij laag niveau en hij doet me ontzettend denken aan een van de kindjes van mijn stage groep op de Klimop. Momenteel word er niets met hem ondernomen, hij kan niet lopen en is dus afhankelijk van mensen die hem ergens neer zetten. Veel vrijwilligers weten geen raad met hem en de mensen van het weeshuis hebben het te druk. Ook weten ze niet hoe oud hij is, hij is een aantal jaar geleden voor de deur van een kerk gedropt , zonder enige geschiedenis. Ik heb de afgelopen week kennis met hem gemaakt, maar wat sensopatische activiteiten met hem ondernomen en na de 3de dag is het al een veel opener jongentje dan eerst. Hij lacht, hij kruipt en speelt! Geweldig om te zien dag hij vandaag zichzelf aan een stoel omhoog trok en met de stoel zo het lokaal uitwandelde, met de stoel als hulpmiddel. Kraaien van het lachen. Het is toch bijzonder dat dat allemaal kan omdat er nooit wat met hem gedaan is. Komende weken schrijf ik een soort 'ontwikkelingsprogramma' met simpele doelen waar vrijwilligers aan kunnen werken. Ook ga ik samen met de social worker op zoek naar een geschikte doorstroom plek. En ze wil graag ondersteuning en tips. Dus ik ga de hele opleiding SPH maar aan haar geven denk ik :P
Ik had nooit gedacht dat ik in mijn laatste weken ook nog zo nuttig zou kunnen zijn!

Omdat ik natuurlijk misselijk werd van het schrijven van mijn blog in de Noah , kan ik jullie ook gelijk vertellen over mijn bezoek aan Omari. Toen ik door de poort van het familiehuis kwam hoorde ik een overenthousiaste omari al roepen: 'Ucy Ucy'. Het was een verassing voor hem en meneer kon bijna van enthousiasme lopen haha :) hij heeft ontzettend veel geluk, het huis is prachtig , vredig en hij is gelukkig. Dat werd helemaal confronterend duidelijk toen we met omari zijn moeder gingen bezoeken. Ze is al jaren aan de drank en er zit geen emotie meer in haar. Ze staart alleen, haar gezicht veranderd niet. Toch was omari erg blij om haar te zien, onvoorwaardelijke liefde. Opnieuw erg confronterend.
Het geld wat voor Omari is gedoneerd, is nu in goede handen en word waarschijnlijk alsnog gebruikt voor een looprekje! Toen ik afscheid moest nemen van Omari was het weer echt flink slikken en Omari leek te begrijpen wat er aan de hand was want hij moest huilen en wou niet dat ik weg ging. Waarschijnlijk zie ik hem volgende week alsnog, want het looprek moet in Arusha worden gemaakt. Dus dat word drie keer afscheid nemen, zijn we beiden geen Fan van en ik had het liever anders gezien maar goed!

Vrijdag komen alle vrijwilligers om mijn school opnieuw te verven en de rest bestaat uit werken op het weeshuis en de laatste acties voor Patandi afronden ! Het aftellen is begonnen , 24 dagen totdat ik op Schiphol sta. Heel dubbel maar ik heb serieuze heimwee dus het is goed zo! Over tien dagen zijn papa en Margot hier, kijk ik ontzettend naar uit!

Liefs Marloes